Vanity is my favourite sin

ببینید بحثی که مطرح می کنم در مورد نیت اوباما نبود اگر درست دقت کنید در ابتدا هم اشاره ای کردم. نکته ای تلاش بر طرح آن داشتم نحوه رسیدن به هدف است. دمکراسی و دیپلماسی بین المللی ساندویچ مک دونالد نیست که در کوتاه ترین زمان و کمترین هزینه خریداری شود. همان فرایند طولانی که به ریاست جمهوری یک سیاه پوست مانند اوباما منتهی شد در مورد سیاستگذاری بین المللی و پیشرفت دمکراسی صادق است. کلمه کلیدی بحث در بی صبری و بی تجربگی و نداشتن سعه صدر اوباما بود. علت طولانی بودن یک نتیجه گیری موفق در دیپلماسی بین الملل حرکتهای حساب شده ای است با عقب نشینی و پیشرفتهای متعدد شبیه بازی شطرنج با در نظر داشتن هدف نهایی حاصل می شود طرفی موفق خواهند بود اگر همه امکانات حرکات خود و طرف مقابل را محاسبه کند پیش از فرستادن نامه به خامنه ای هنوز امریکا دست بالا داشت چون رژیم سفاک اسلامی نمی دانست آمریکا تحت چه شرایطی حاضر به همکاری و مذاکره با ایران است. من با سیاستهای بوش موافق نبودم ولی سنتز ۸سال منزوی کردن ایران می توانست کمی باعث نرمش رژیم شود ولی اوباما این برتری حاصل شده (به درست یا غلط) با شتابزدگی از دست داد و بهایی سنگین به پیشرفت احقاق حق مردم ایران تحمیل کرد. نکته بیرون رفتن یا نرفتن از عراق نیست . نکته گنده گویی های اوباماست. برای مثال مدت کوتاه بعد از آغاز ریاست جمهوری فرمان بستن گوانتانامو و توقف جریان محاکمه نظامی زندانیان را صادر می کند ولی پس از چندی متوجه شتابزده بودن فرمان شده و فرمان دیگری برای ادامه محاکمات و باز ماندن گوانتانامو صادر می کند این آزمایش و خطاها در مورد ایران بسیار مهلک از آب درآمد. سوالی که دوباره با ادامه بحث برای من ایجاد می شود این است که آیا اوباما اصلا منافع مردم ایران را در نظر می گیرد یا فقط و فقط به منافع کوتاه مدت برای امریکا که مذاکره نیم بند با نتایج محدودی که سودی نصیب مرم ایران نمی کند چشم دوخته؟ تله ای که فرهیختگانی نظیر اوباما به آن می افتند از دست دادن یک تصویر بزرگتر و تلاش به اضافه کردن اقلام سالن افتخاراتشان نظیر مدارکی که از دانشگاه هاروارد قاب کرده به دیوار آویخته اند می اندیشند.

نقل قولی می کند از فیلم

Devil Advocate

in which Satan at the says: Vanity is my favourite Sin

ترجمه : شیطان در انتهای فیلم می گوید خودشیفتگی گناه مطلوب من است . تصور من این است که اوباما به آن نخوت دچار شده.

P.s.

بیشتر به این بحث نمی پردازم چراکه تمرکز باید بر مبارزه مردم ایران برای احقاق حقوق خود باشد. این هم یکی دیگر از فراز نشیب های این مسیر است که بالاخره به صبح آزادی منتهی خواهد شد